Lovely days - Sunshine, data and another travel

Die momenten dat je zó veel in je hoofd hebt wat je allemaal nog wilt/moet doen, dat je besluit maar niets te doen. Die momenten dat je zo uitkijkt naar een vakantie, dat je besluit de hele dag te doen over het inpakken van een tas wat ook in een half uurtje kon. En die momenten dat je orkestmuziek van disneyfilms op de achtergrond aan hebt staan en je besluit het trompet spelen 'binnenkort' maar weer eens op te pakken. Iedereen kent ze (oke, misschien niet iedereen, of niet allemaal), en ik heb ze nu allemaal. Stapels papieren met artikelen en hoofdstukken die ik nog door wil lezen voordat ik op vakantie ga - want ja, ik heb nu eenmaal besloten om geen enkel blad mee te nemen naar Frankrijk of in het vliegtuig. Blokken met EEG data die ik nog wilde analyseren - want ja, ook de laptop blijft gewoon lekker thuis.
En ondertussen schijnt buiten de zon alsof het zomer is! Of nee, het is denk ik net begonnen met regenen. Maar die zon komt over een paar minuten wel weer terug, want zo werkt dat hier. Heerlijk, je hoeft je geen zorgen te maken over slecht weer, want voor je het weet kun je je weer verheugen over het fijne weer.

Oke, dit verhaal gaat alle kanten op, waardoor het gemiddeld weer op nul staat en je misschien niets wijzer bent geworden. Morgenochtend vroeg pak ik een taxi naar het vliegveld, morgenmiddag sta ik als alles goed gaat in de sneeuw en zie ik mijn wintersportvriendjes- en vriendinnetjes weer, overmorgen sta ik bovenaan de berg en kijk ik of ik wederom zonder polsbreuken af kan dalen. Ik kijk er naar uit!

Ah, daar is de zon weer, ik zei het je toch.

Wat is er de afgelopen tijd gebeurd? Even denken. De eerste patiënten data is binnen. Dat is een goed teken. Ik kan er nog weinig over zeggen, want slechte resultaten van één kunnen nog gewoon verweten worden aan 'maar er was achtergrondruis' of 'maar misschien heeft deze persoon gewoon toevallig geen duidelijk te meten hersensignaal', of 'maar misschien is deze persoon gewoon niet zo goed in geluiden onderscheiden'. Na de vakantie gaan we gewoon weer verder, gooien we er nog wat extra analysemethoden achteraan, en zien we hoe waardevol de resultaten zijn. Oh, en waardevol zijn ze sowieso, want ze beteken altijd iets. Op een van de muren op de universiteit staat met koeienletters geschreven 'Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.' Goed om te weten als straks de eerste keer afdalen alleen maar vallen en opstaan is. Goed om te weten als in het onderzoek resultaten gaan tegenvallen. En goed om te weten als ik straks opzoek ga naar een baan en het allemaal langer gaat duren dan gepland.

Want ja, ook het banenzoeken komt er langzaam aan. De beslissing maken of ik hier wil blijven en er nog een jaar of 3 PhD achteraan wil gooien, of dat ik gewoon zoals ik in m'n hoofd had terug kom naar Nederland en daar een mooie baan vind. De positie is in ieder geval open, en de supervisor heeft me al gevraagd of ik geïnteresseerd ben. Maar langzaamaan is het misschien ook wel leuk om weer eens terug naar Nederland te gaan. En langzaamaan is het misschien ook wel tijd om wat werkervaring op te gaan doen. Dus ik ga er nog even over dubben, en vraag jullie ondertussen om jullie ogen en oren open te houden voor ontwerpbedrijven in revalidatietechniek. Daar zou ik op het moment graag aan de slag willen, en het liefst kom ik daar binnen via via.

M'n was is nu misschien wel droog, en m'n tas kan misschien weer een stukje verder ingepakt worden. Oftewel: we spreken elkaar weer!

Liefs,
Anne